Tożsamość narodowa to poczucie „narodu jako spójnej całości, reprezentowanej przez charakterystyczne tradycje, kulturę i język”.
W Europie i Ameryce często wynikało to z idei suwerenności politycznej powierzonej ludziom.
Obywatelstwo to prawne prawo do bycia członkiem danego kraju i otrzymywania od niego określonych korzyści. Obejmują one prawo do otrzymania paszportu, głosowania w wyborach i swobodnego podróżowania po kraju bez ograniczeń.
Narodowość
Różnica między tożsamością narodową a obywatelstwem polega na tym, że pierwsza z nich oznacza miejsce urodzenia osoby (obywatelstwo), a druga miejsce zamieszkania w kraju (narodowość). Narodowość jest określana przez prawo i można ją uzyskać przez urodzenie, dziedziczenie lub naturalizację.
Obywatelstwo z kolei oznacza przynależność osoby do określonej grupy, która ma wspólne cechy pochodzenia i dziedzictwo kulturowe. Zwykle opiera się na więzach rodzinnych, kulturze, religii i języku.
Choć etniczność i obywatelstwo są ważne, często się je myli. Podczas gdy tożsamość narodowa jest często rozumiana jako symboliczny związek między ludźmi a ich miejscem w świecie, obywatelstwo jest statusem prawnym, który może być nadany osobom w niektórych krajach. Jednak to rozróżnienie nie zawsze jest jasne i trudno jest określić, jakie prawa mają obywatele.
Na przykład w niektórych krajach Ameryki Łacińskiej osoba może nabyć obywatelstwo po urodzeniu, ale staje się nim dopiero po osiągnięciu pełnoletności. Podobnie angielscy uczniowie, którzy wymieniali obywatelstwo angielskie i brytyjskie, prawdopodobnie mieli na myśli raczej poczucie przynależności do grupy niż konkretny status prawny. Może to świadczyć o tym, że nie uważają oni, iż tożsamość jest nierozerwalnie związana ze statusem prawnym.
Tożsamość
Tożsamość to poczucie własnej wartości jednostki, na które składa się wiele czynników, w tym poczucie ciągłości i wyjątkowości. Wiąże się również z poczuciem przynależności i opiera się na przynależności do grup takich jak rodzina, pochodzenie etniczne czy zawód.
Tożsamość narodowa to poczucie przynależności osoby do swojego kraju i jego mieszkańców. Jest ona również określona przez specyficzny zestaw przekonań kulturowych, tradycji i symboli.
Jednakże związek między tożsamością narodową a obywatelstwem jest złożony. Tożsamość narodowa może wynikać z różnic kulturowych, ale może też być związana ze wspólnym zestawem wartości i przekonań dotyczących kwestii społecznych (np. demokracji, praw człowieka itd.).
Przynależność
Kiedy ludzie czują, że należą, mają emocjonalny związek z innymi i z miejscem. Jest to silne uczucie, które może pomóc ludziom rozwijać się i uczyć, ale tylko wtedy, gdy czują się bezpieczni i wspierani.
Zgodnie z hierarchią potrzeb Maslowa, ludzkie potrzeby emocjonalne można podzielić na trzy kategorie: bezpieczeństwo i pewność, miłość i przynależność oraz samorealizacja. Przynależność, podobnie jak miłość i poczucie własnej wartości, jest podstawową potrzebą człowieka, która może być zaspokojona poprzez relacje z rodziną, przyjaciółmi, współpracownikami i innymi grupami.
Aby rozwinąć poczucie przynależności, jednostki muszą zrozumieć siebie i mieć swobodę w odkrywaniu i akceptowaniu swoich słabych i mocnych stron. Muszą też być w stanie spojrzeć na siebie oczami innych.
W tym miejscu w grę wchodzi różnorodność i integracja. Kiedy ludzie czują, że są akceptowani za to, kim są, i mają poczucie bycia wysłuchanymi, mogą dzielić się swoimi unikalnymi pomysłami, wnosić wkład do zespołu i czuć się doceniani w miejscu pracy.
