Mieszko Stary był polskim władcą. Był księciem wielkopolskim i najwyższym księciem w latach 1138-1202, z przerwami, w dynastii Piastów.
Utrzymał dzieło swoich poprzedników i wzmocnił Polskę siecią grodów i warowni. Ponadto budował kościoły. Przyjął też rzymski katolicyzm, co doprowadziło do włączenia Polski do europejskich państw chrześcijańskich zachodniego obrządku łacińskiego.
Poznań
Mieszko Stary był ostatnim z linii potężnych władców polskich, którzy utrwalali dzieło swoich poprzedników i powiększali terytorium. Za jego panowania Polanie uzyskali kontrolę nad Mazowszem, Kujawami i Pomorzem Wschodnim (Gdańskim).
Mieszko był władcą roztropnym i mądrze wykorzystywał swoje zasoby do wzmocnienia Polski. Był też jednym z pierwszych władców, którzy prowadzili skuteczną politykę zagraniczną, negocjując z Niemcami, Czechami i Szwecją.
Pod koniec swoich rządów Mieszko pozostawił swoim synom terytorium prawie dwukrotnie większe od tego, które odziedziczył po ojcu. Ten powiększony region obejmował całą zachodnią Polskę, część Śląska i prawdopodobnie Małopolskę, w tym Kraków.
Przez cały XV i XVI wiek Poznań był miastem wielokulturowym, w którym obok siebie żyli Polacy, Niemcy i Żydzi. Społeczność żydowska w Poznaniu stanowiła około 30% populacji do 1600 roku, choć cierpiała z powodu pożarów i procesów sądowych, które prowadziły do wypędzeń.
Szczecin
W 967 roku, po okresie panowania plemion słowiańskich, Szczecin (lub Stettin) został przyłączony do Polski przez Mieszka I, który stał się pierwszym historycznym władcą. Pozostał siedzibą książąt pomorskich przez kilka stuleci, mimo podziału Pomorza w 1637 roku.
Mieszko rozszerzył państwo piastowskie dalej na południe, do Galicji kosztem Czech, i na północ, do Morza Bałtyckiego, poprzez przyłączenie do niego Ziemi Lubuskiej (a później Pomorza Zachodniego). Podporządkował też swoje królestwo papiestwu, aby zapewnić mu kościelną niezależność od cesarstwa niemieckiego (później znanego jako Święte Cesarstwo Rzymskie).
Mieszko był mądrym człowiekiem, który zdawał sobie sprawę, że Europa w szybkim tempie zmierza w kierunku chrześcijaństwa i kultury łacińskiej, co byłoby korzystne dla Polski i innych państw europejskich. Przyjął więc chrześcijaństwo z Rzymu w 966 roku i ochrzcił Polskę, motywując się zarówno chęcią, jak i koniecznością.
Ziemia Lubuska
Ziemia Lubuska była rządzona przez Mieszka Starego, który otrzymał Wielkopolskę w 1124 roku od księcia Bolesława III Krzywoustego. Rządził z Poznania i graniczył z polskim księstwem śląskim na południu, z województwem senioralnym na wschodzie i z ziemiami pomorskimi na północy.
W X wieku Mieszko powiększył swoje księstwo o Kujawy, które były częścią Wielkopolski pod rządami jego zmarłego brata, księcia Kazimierza Mazowieckiego. Mieszko rozszerzył także swoją kontrolę nad Gnieznem i Kaliszem, które wcześniej należały do prowincji senioralnej.
W 1125 roku Mieszko ustanowił biskupstwo w Lebus, aby zabezpieczyć region. Jednak diecezja ta została wkrótce zniszczona przez margrabiów brandenburskich i arcybiskupów magdeburskich.
Pomorze Zachodnie
W 962 roku Mieszko skonsolidował plemiona słowiańskie (Pomerani i Kaszubi), które zamieszkiwały tereny nad Bałtykiem. Plemiona te stały się znane jako Polska.
Panowanie Mieszka było okresem podboju. Podbił Kujawy, Pomorze Gdańskie i Mazowsze.
Był władcą chrześcijańskim. Jego żonie Dobrawie przypisuje się nawrócenie na katolicyzm.
Na tych terenach obecni byli również Goci, lud germański. Jednak za panowania Mieszka zostali oni w dużej mierze pokonani przez plemiona słowiańskie.
Mimo tych porażek Mieszko Stary nadal powiększał swoje terytoria na Pomorzu Zachodnim. Księstwo Wolgast na lewym brzegu Odry na południowy wschód od Szczecina i księstwo Stettin na północny zachód od Szczecina, wraz z Rugią nad Morzem Bałtyckim, stanowiły część jego panowania.
W XVII wieku księstwa te były rządzone przez polskich książąt pod zwierzchnictwem Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Brandenburgia-Prusy odziedziczyła je w 1637 roku, kiedy ostatni z polskich książąt zmarł bezpotomnie.
